معایب و مزایای روش ارتودنسی و لامینت

درمان لامینیت سطح بسیار نازک ولی بسیار مهمی از سطح دندان که شامل مینا می باشد تراشیده می شود

و بجای آن ماده ترمیم مصنوعی قرار داده می شود. عمده مقاومت دندان در برابر سایش و تحریکات حرارتی وابسته به وجود مینای دندان است. بنابراین اگر پوششی بجای آن قرار داده نشود بروز حساسیت های دندانی در زمان برداشتن لامینیت اجتناب ناپذیر خواهد بود.

به این مفهوم که درمان لامینیت یک درمان انتخابی و برگشت پذیر نیست که اگر فرد تمایلی به استفاده از آن نداشت آنرا بردارد و درمان را خاتمه دهد. از طرف دیگر اگر از بافت دندان کمتر برداشته شود و ضخامت ماده ترمیمی به فضای لثه تجاوز کند هم مشکلات مرتبط با لثه بروز خواهد کرد. برای درک موضوع توجه شما را به جرم گرفتن دندان ها و عقب نشینی لثه ناشی از آن جلب می کنم. قرار گرفتن هر ماده اضافه مثل جرم و موادترمیمی واکنش بافت های لثه را در پی دارد. عکس این موضوع هم صادق است یعنی اگر ماده ترمیمی ضخامت کمتری نسبت به اندازه دندان داشته باشد عکس العمل لثه با افزایش حجم لثه خود را نشان خواهد داد.

ایراد عمده درمان ارتودنسی طول دوره درمانی نسبتا زیاد آن است که به همین دلیل افراد  به سمت راههای درمانی نادرست تشویق می شوند. این مسئله ممکن است در ابتدا منطقی بنظر برسد ولی واقعیت ماجرا در این است که درمان ارتودنسی در طول دوره زمانی ۱/۵ تا ۲ سال انجام می شود ولی درمان های ترمیم زیبایی همانند درمان های لمینت درمان هایی هستند که فرد را در تمام مدت عمر گرفتار می کند. اگر فردی درمان لمینت انجام دهد و دو تا ذه سال بعد دچار مشکل تغییر رنگ، جدا شدن یا پریدگی شود راهی برای فرار از ادامه درمان ندارد و اینجاست که فرد فکر کرده در یک یا چند جلسه درمان را به انجام رسانیده و تمام شده است در صورتی که ناچار است در دوره های متفاوت برای اصلاح مشکلات آن مراجعه نماید.